var að koma heim af kóræfingu, með reyndar smá stoppi á mokka þar sem ég og hilda ræddum heimsmálin, og þá aðallega karlmenn, því við höfðum báðar svo mikið að segja eitthvað, og var það aðallega um hvað kynin eru ólík og hvað við stundum bara meikum ekki stráka. við vorum hársbreidd frá því að fara og brenna brjóstahaldarana okkar og endurvekja rauðsokkurnar. en málið er bara að strákar og stelpur eru svo ólík (döhh..) og finnst okkur það stórmerkilegt. til dæmis skiljum við ekki hvernig sumir strákar geta bara farið með manni heim og svingbarabúmm og svo ekkert meir. ekki einu sinni beðið um númerið, og hvað þá símhringing. en þar sem flestir sem lesa þessa síðu eru í sambúð þá býst ég svosem ekkert við svörum. en þið strákar sem lesið, endilega leggjið orð í belg um þetta hitamál okkar hildu..
eeeníveis, ég var að koma heim af kóræfingu, og er þetta fyrst æfingin mín síðan í vor, og verkið sem við vorum að byrja á.. men ó men.. það er dauði. mjög flott.. en dauði!! það er fimmtíu blaðsíðna verk eftir bach!! sjæse.. svo lét þorgerður okkur hlusta á verkið eftir æfinguna og sjitt hraðinn á því. þegar það byrjaði hugsaði ég að diskurinn væri rispaður því það hljómaði eins og það væru tvöþusund kettir að breima, svo hratt var það. það er sko kór og sinfó.
en það eru semsagt tónleikar með hamrahlíðarkórunum og sinfó í háskólabíói 2. desember og vil ég endilega hvetja (biðja!!) alla til að koma því þetta er mjög flott. ekki láta tal mitt um rispaða diska og annað hræða ykkur, því stuðningur er vel þeginn í formi klapps eftir tónleikana.
góða nótt litlu sálir...