ég var á þjóðarbókhlöðunni í fyrradag og þurfti að bíða soldið lengi eftir bókinni sem ég var að biðja um. á meðan ég beið, sat ég niðri og fylgdist með fólkinu sem kom inn. það er ótrúlegt hvað koma margar og mismunandi týpur þarna inn. ég hugsa að ég gæti setið þarna heilan dag og bara fylgst með fólkinu. mjög fjölbreytt flóra. ef ég verð einhvern tímann frægur rithöfundur þá ætla ég að kaupa mér penthouse íbúð við einhverja fjölfarna götu í new york og bara skrifa um fólkið sem labbar um götuna. helst í einhverju svona listamanna hverfi, þar sem fjölbreyttnin er sem mest.
fólki er skipt upp í týpur eftir því hvernig það klæðir sig og flestir flokkast í einhvern hóp, hugsa ég. eitt orð sem ég þoli ekki er "stereotýpa". hvað er það? einhver sem er eins og "normið" segir þér að vera, það er tískubúðirnar. persónulega er mér alveg sama hvað tískan segir, ég er bara í því sem mér finnst þægilegt. ég vorkenni fólki sem þorir aldrei að vera öðruvísi og kaupir sér bara hluti sem eru "safe" til að falla inn í einhvern af staðal hópunum. þegar ég segi "safe" þá meina ég föt sem eru fjöldaframleidd og aukahluti í stíl, það er veski, glingur og annað dót. allt þarf að passa inn í ákveðinn ramma sem þjóðfélagið er búið að samþykkja. það er í lagi að fara í þessum fötum inní kringlu án þess að það sé horft á þig. samt er þetta mikið að breytast. það virðist einhvern veginn allt vera inn núna og mjög lítið sem sjokkerar fólk í rauninni. ég held samt að flestum líði best þegar þeir feta þennan meðalveg eins og allir hinir jónarnir og gunnurnar.
annað orð sem ég þoli ekki er "lúði". það getur merkt svo margt. en flestir sem eru skilgreindir á þann hátt eru þeir sem passa ekki inní neinn ramma. samt finnst mér það svo asnalegt því lúði er svo teygjanlegt hugtak. fólk getur verið í hátískuklæðnaði og samt verið lúðar. þá meina ég lúðar inní sér. yfirborðskennt fólk sem hugsar bara um veraldlega hluti eru mestu lúðarnir fyrir mér. myndin shallow hal sýnir þetta mjög vel. snilldar hugmynd sú mynd.
á meðan ég sat og beið eftir bókinni á laugardaginn kom einmitt inn maður, mjög listamannslegur í útliti, með kringlótt gleraugu og mikla barta. í rykfrakka og frekar svona sjúskaður, en samt myndarlegur. hafði einhvern sjarma, fannst mér. svo komu inn tvær konur, önnur um þrítugt og hin örugglega um tvítugt. þær voru alveg stífmálaðar, með klippingu sem passaði algjörlega, smá pönkara en samt ekki of djarft. þær hefðu getað verið flugfreyjur. þær höfðu komið inn nokkru áður og sú þrítuga leit á mig, þar sem ég sat og skrifaði, með fyrirlitningaraugum. ég sat í minni lopapeysu og thai buxum og þar sem hárið hafði verið óþekkt um morgunnninn þá skellti ég á mig rauðu flíshárbandi. henni fannst þetta lúkk greinilega ekki vera alveg nógu flott. en mér var sama. þegar hún sá listamanninn þá gjörsamlega afklæddi hún hann með augunum. ég hef aldrei séð það svona augljóslega áður. mjög fyndið. ég fylgdist með þessu í smá stund og hún gat ekki hætt að stara á mannninn. hún myndi samt örugglega aldrei viðurkenna fyrir vinkonum sínum, flugfreyjunum, að henni fannst hann flottur. það yrði eins og lady and the tramp og það gengur ekki.
ég sá samt að hún varð skotin.
bara í rétt eitt augnablik...